„Cały żywot i sprawy Łokietka są jakby poematem wyśpiewanym przez trubadura, a maleńka jego postać dodaje uroku wielkim dziełom”
(cyt. za: Wizerunki książąt i królów polskich, J. I. Kraszewski)
Władysław Łokietek, syn Kazimierza Kujawskiego z dynastii Piastów urodził się między 3.03.1260, a 19.01.1261 rokiem. Mimo wielu przeciwności po latach starań dostąpił koronacji na króla Polski w 1320 roku w Krakowie.
Gdyby nie rządy Władysława Łokietka, Polska mogłaby stać się częścią składową innego państwa. To za Jego niespokojnego panowania Polska po raz pierwszy poważnie starła się z Krzyżakami i nawiązała sojusz z Litwą. Dzięki koronacji na Wawelu król stworzył precedens i utrwalił pozycję Polski jako królestwa. Wtedy też rozpoczęła się akcja wewnętrznej unifikacji państwa, zaczęto organizować ogólnopolską kancelarię i administrację oraz skarbowość. Działania te skutecznie kontynuował jego syn i następca – Kazimierz III Wielki.
Władysław Łokietek zmarł w 1333 roku w Krakowie i jako pierwszy z królów został pochowany na Wawelu.
Władysław Łokietek jest doskonałym przykładem osoby dążącej do zgody i jedności. To jemu po czasach rozbicia dzielnicowego najbardziej zależało na odbudowie państwa polskiego w XIV wieku. Wytrwale do tego dążył, podpisując sojusze z sąsiadami, broniąc granic przyszłego królestwa orężem oraz poprzez skoligacenie rodów. Początkowo, jako książę na Kujawach Brzeskich i Dobrzyniu 1267-1275, a w latach 1288-1300 jako książę brzeski i sieradzki dał się poznać jako człowiek o zdolnościach przywódczych w trudnych dla niego i królestwa czasach. Pokonał w licznych starciach i procesach sąsiednich władców i ostatecznie został królem Polski w 1320 roku w Krakowie. Ze względu na jego niezłomny charakter oraz wytrwałość w dążeniu do zjednoczenia, a zarazem i odbudowy państwa polskiego, Władysław Łokietek zapadł nam szczególnie w serca jako człowiek myślący nie o własnych korzyściach księcia małego księstwa, ale jako król o aspiracjach zjednoczeniowych.
Wybraliśmy na patrona Władysława Łokietka, mając na względzie nie tylko zasługi, lecz również jego związek z Ziemią Sieradzką oraz osobowość Króla i wartości, którymi kierował się przez całe życie. Głęboki patriotyzm, odwaga, nieustępliwość, silna wola, charyzma, dążenie do realizacji dobra wspólnego oraz szerokie horyzonty myślowe są godne naśladowania przez współczesnych.